Նյութը կարող եք կարդալ այստեղ
Պատմությունը մի տղայի մասին էր, ում անունն էր՝ Դոնալդ Իֆո: Տղան մի քույր ուներ՝ Ալիսը, ով հիվանդ էր և անընդհատ հազում էր ու լացում: Գիշերները հայրիկը՝ Հարին, և մայրիկը՝ Մէյբլը չէին կարողանում հանգիստ քնել Ալիսի հազի և լացի պատճառով: Զայրացած հայրիկը Դոնալդի հետ գնացել էին խնութ՝ Ալիսի համար դեղ գնելու: Հայրկը պատվիրել էր սպասել նրան դրսում: Հայրիկը մտավ խանութ: Այդ խանութ ասվածը ոմն Հեգըրթիինն էր: Երկու մուտք ուներ՝ մեկը պողոտայի անկյունից, մյուսը կողքի՝ 37-րդ փողոցից: Հարի Իֆոն ներս մտնելուց հինգ րոպե հետո դուրս էր եկել հենց 37-րդ փողոցի մուտքով: Նա չէր մոռացել իրեն սպասող տղային, պարզապես ուզեցել էր մի պահ անջատվել ամեն ինչից՝ թե տղայից, թե մնացած բոլորից: Ընդամենը մի կում հացի օղի էր խմել, որն իմիջիայլոց, շատ թանկ էր նստել: Ախր քսանհինգ սենթ էր վճարել, իսկ դա անաստված թանկ է մի պստիկ բաժակ հացի օղու դիմաց:Վերջիվերջո, Դոնալդը ներս մտավ խանութ ու միանգամից նկատեց, որ սա իր տեսած խանութներից ոչ մեկին նման չի: Սպիտակ պիջակով մարդը նայեց նրան ու ասաց.
- Քեզ չի կարելի այստեղ գալ:
- Իմ հայրիկը այստեղ է,- ասաց տղան:
- Այս տղայի հայրիկը այստե՞ղ է,- մի քիչ բարձրաձայն ասաց բարմենը:
Բոլորը նայեցին տղային, բայց ոչ ոք ոչինչ չասաց: Մի քանի րոպե հետո բոլորը սկսեցին վերադառնալ իրենց խոսակցություններին:
- Ինչպես տեսնում ես տղաս քո հայրկիը այստեղ չէ:
- Բայց նա մտավ այս խանութ:
- Ես մեծ հածույքով տղային տուն կտանեմ,- նստաց տեղից ասաց մի ծերունի՝ կիսալավ վիճակում:
- Նստիր՛, ես հոգ կտանեմ երեխայի մասին,- ասաց բարմենը:
Ծերունին մի քանի անգամ պն դում էր, որ տուն կտանի երեխային, բայց բարմենը անընդհատ մերժում էր:
Տղան դրուս եկավ: Նա դրսում կանգնեց մի քանի ժամ, բայց նրա հայրը չկար: Սկսեց ձյուն գալ: Մարդկանց խմբերը արդեն փոփոխվել էր: Ներս մտավ մի կին՝ իր շան հետ.
- Այն ում տղան է այնտեղ կագնած,- հարցրեց կինը:
Ոչվոք չպատասխանեց: Նա նստեց մի սեղանի մոտ: Որոշ ժամանակ հետո կինը հեռացավ: Բարմենը մտահոգ էր, և ուզում էր մի հարմար պահ գտնել, տղային ներս բերելու համար: Նա մի հարմար պահին գնաց և տղային ներ բերեց, որ ոչ ոք չնկատի: Բարմենը մի հարմար մահճակալ պատրսատեց գաերջրի շշերից: Որպես սավան մի կտոր փռեց, իսկ իր բետջակը՝ որպես վերմակ՝ ծածկեց երեխային: Տղան քնեց: ՄԻ քանի ժամ հետո տղան արդնացավ և իսկույն նստեց՝ ասես իր տան մահճակալի վրա նստած լինի:
- Իմ հայրիկը դեռ չի եկել,- հարցրեց տղան:
- Չէ,- տղխուր ասաց բարմենը, այնուհետև կռացավ, որպիսի հարամար լինի տղայի հետ կոսելը,- ես քեզ մեր տուն կտանեմ... ես լիքը երեխաներ ունեմ, դու կխախաս նրանց հետ մինչև վաղը հայրիկտ կգա և քեզ տուին կտանի:
Երկավ երկրորդ հերթի բարմենը.
- Սա քո տղան է,- հարցրեց:
- Այո իմ տղան է,- պատասխանեց բարմենը:
Նրանք մի քիչ զուրուցեցին և տղան ու բարմենը հեռացան: Նրանք գնացին մի սրճարան և ըմպեիլքներ պատվիրեցին: Տղային ըմպլիքները շատ դուր եկան: Նրանք հասան տուն, բայց միևնույն է տղայի հայրը չեկավ.....
Պատմությունը մի տղայի մասին էր, ում անունն էր՝ Դոնալդ Իֆո: Տղան մի քույր ուներ՝ Ալիսը, ով հիվանդ էր և անընդհատ հազում էր ու լացում: Գիշերները հայրիկը՝ Հարին, և մայրիկը՝ Մէյբլը չէին կարողանում հանգիստ քնել Ալիսի հազի և լացի պատճառով: Զայրացած հայրիկը Դոնալդի հետ գնացել էին խնութ՝ Ալիսի համար դեղ գնելու: Հայրկը պատվիրել էր սպասել նրան դրսում: Հայրիկը մտավ խանութ: Այդ խանութ ասվածը ոմն Հեգըրթիինն էր: Երկու մուտք ուներ՝ մեկը պողոտայի անկյունից, մյուսը կողքի՝ 37-րդ փողոցից: Հարի Իֆոն ներս մտնելուց հինգ րոպե հետո դուրս էր եկել հենց 37-րդ փողոցի մուտքով: Նա չէր մոռացել իրեն սպասող տղային, պարզապես ուզեցել էր մի պահ անջատվել ամեն ինչից՝ թե տղայից, թե մնացած բոլորից: Ընդամենը մի կում հացի օղի էր խմել, որն իմիջիայլոց, շատ թանկ էր նստել: Ախր քսանհինգ սենթ էր վճարել, իսկ դա անաստված թանկ է մի պստիկ բաժակ հացի օղու դիմաց:Վերջիվերջո, Դոնալդը ներս մտավ խանութ ու միանգամից նկատեց, որ սա իր տեսած խանութներից ոչ մեկին նման չի: Սպիտակ պիջակով մարդը նայեց նրան ու ասաց.
- Քեզ չի կարելի այստեղ գալ:
- Իմ հայրիկը այստեղ է,- ասաց տղան:
- Այս տղայի հայրիկը այստե՞ղ է,- մի քիչ բարձրաձայն ասաց բարմենը:
Բոլորը նայեցին տղային, բայց ոչ ոք ոչինչ չասաց: Մի քանի րոպե հետո բոլորը սկսեցին վերադառնալ իրենց խոսակցություններին:
- Ինչպես տեսնում ես տղաս քո հայրկիը այստեղ չէ:
- Բայց նա մտավ այս խանութ:
- Ես մեծ հածույքով տղային տուն կտանեմ,- նստաց տեղից ասաց մի ծերունի՝ կիսալավ վիճակում:
- Նստիր՛, ես հոգ կտանեմ երեխայի մասին,- ասաց բարմենը:
Ծերունին մի քանի անգամ պն դում էր, որ տուն կտանի երեխային, բայց բարմենը անընդհատ մերժում էր:
Տղան դրուս եկավ: Նա դրսում կանգնեց մի քանի ժամ, բայց նրա հայրը չկար: Սկսեց ձյուն գալ: Մարդկանց խմբերը արդեն փոփոխվել էր: Ներս մտավ մի կին՝ իր շան հետ.
- Այն ում տղան է այնտեղ կագնած,- հարցրեց կինը:
Ոչվոք չպատասխանեց: Նա նստեց մի սեղանի մոտ: Որոշ ժամանակ հետո կինը հեռացավ: Բարմենը մտահոգ էր, և ուզում էր մի հարմար պահ գտնել, տղային ներս բերելու համար: Նա մի հարմար պահին գնաց և տղային ներ բերեց, որ ոչ ոք չնկատի: Բարմենը մի հարմար մահճակալ պատրսատեց գաերջրի շշերից: Որպես սավան մի կտոր փռեց, իսկ իր բետջակը՝ որպես վերմակ՝ ծածկեց երեխային: Տղան քնեց: ՄԻ քանի ժամ հետո տղան արդնացավ և իսկույն նստեց՝ ասես իր տան մահճակալի վրա նստած լինի:
- Իմ հայրիկը դեռ չի եկել,- հարցրեց տղան:
- Չէ,- տղխուր ասաց բարմենը, այնուհետև կռացավ, որպիսի հարամար լինի տղայի հետ կոսելը,- ես քեզ մեր տուն կտանեմ... ես լիքը երեխաներ ունեմ, դու կխախաս նրանց հետ մինչև վաղը հայրիկտ կգա և քեզ տուին կտանի:
Երկավ երկրորդ հերթի բարմենը.
- Սա քո տղան է,- հարցրեց:
- Այո իմ տղան է,- պատասխանեց բարմենը:
Նրանք մի քիչ զուրուցեցին և տղան ու բարմենը հեռացան: Նրանք գնացին մի սրճարան և ըմպեիլքներ պատվիրեցին: Տղային ըմպլիքները շատ դուր եկան: Նրանք հասան տուն, բայց միևնույն է տղայի հայրը չեկավ.....
Комментариев нет:
Отправить комментарий